کمرویی در بعد عاطفی ـ روانی ـ اجتماعی

افراد کمرو غالباً دچار اضطراب، افسردگی و احساس تنهایی بوده، در برقراری و حفظ پیوندهای عاطفی با مشکل جدی مواجه هستند. کمرویی مانع اصلی رشد مطلوب عاطفی و روانی فرد است. در افراد کمرو، ترس از غریبه ها ممکن است به تدریج تعمیم یابد و باعث شود که آنان از هر چیز تازه ای بترسند. این امر می تواند محصور کننده فرد در میان دیوارهای احساسات بازدارنده باشد و زمینه رشد نابهنجاری روانی ـ اجتماعی پیدا کند. گر چه معمولاً افراد کمرو به خصوص به خاطر تبعیت پذیری و زمان بری بی کم و کاست از سوی اعضای گروه طرد نمی شوند، اما باید اذعان داشت که غالباً مورد کم توجهی واقع می شوند و در نتیجه، چنین نقش غیر فعال گروهی و سازش یافتگی ضعیف از کسب یادگیری ها، مهارت ها و تجارب مؤثر فعالیت های اجتماعی محروم می مانند.
 
کمرویی باعث می شود فرد در عین این که از نظر صلاحیت های علمی، فکری و اخلاقی، برتر از همسالان، خود باشد، اما نتواند رهبری گروه را عهده دار شود. در حالی که فرصت رهبری گروهی از تجارب ارزشمند رشد اجتماعی و از عوامل مؤثر افزایش اعتماد به نفس است. از آن جا که فرد کمرو غالباً می ترسد با دیگران، به ویژه با مخاطبان نا آشنا، تازه واردها و غریبه ها صحبت کند، بالطبع دیگران نیز با او کمتر سخن می گویند.
 
ارتباط مؤثر کلامی، برآیندی از تعامل فردی است و امری است متقابل و مستلزم علاقه، تمایل و انگیزه طرفین.
 
بنابراین کمی ارتباطات کلامی و روابط اجتماعی موجب می شود که کودک، نوجوان یا فرد بزرگسال کمرو دچار خود محصوری شود و از زندگی فعال و خوشایند اجتماعی محروم ماند.